RENGJA

(-da, -dr), v.

1) to distort;

2) to reject, set aside.

* * *

d, qs. vrengja, [Dan. vrænge; Swed. vränga; from rangr]:—to ‘wrong,’ put awry, distort; hann rengdi til augun, Fms. ii. 59; rúnar nam at rísta rengði þær Vingi, W. falsified them, Am. 4.

II. metaph. as a law term, to dispute, challenge; kvað Eyjólfr sér nú á óvart koma ef þat mætti rengja, if that could be shaken, Nj. 236; rengja mann ór dómi, to challenge a man of the court (jury), Grág. i. 28; at hann hefir rengðan þriðjungs-mann hans ór dómi, 31; ok láta oss ná sjálfa at koma réttindum fyrir oss, fyrr en þeir felli dóm á at rengja, Bs. i. 201.